Recenzion për librit e autorës Ferdane F. Sahiti. Nëna është ekzistenca më gjithpërfshirëse e dashnisë në jetën fizike të njeriut. Krahas përmasës fizike, afërsia emocionale e njeriut, që nga fëmijëria, me nënën e bën atë
Kam dilemë. Jam nën trysninë e dilemës hamletiane. Mbase, nuk është sintagma e duhur. Dilemë hamletiane! Çfarë kam lidhje unë me Hamletin. Unë narrator e ai personash. Mbase, kam dilemë narrative. Nuk e di se
Ligjërimi sufik shpeshherë i ngatërron njerëzit e ditur, sepse nuk është në përputhje me kanunet strikte të njohurive racionale. Njohja sufike mësohet përmes ndërveprimit të shpirtit të mësuesit dhe nxënësit dhe është një proces transmetimi,
Tingulli i fyellit është zjarr dhe i njëjti zjarr kalon edhe tek ata që e dëgjojnë, sodisin. Emocionet që ngjall janë djegëse dhe mbresëlënëse. A është e mundur të dëgjosh fyellin dhe të mos digjesh?
Filozofia e artit, në masë të amdhe, është e mendimit se prapavija ontologjike dhe fenomenologjiko-historike e çdo arti është e përqendruar te “feja” dhe “bota shpirtërore”. Artisti është një qenie që ka lindur dhe vepron
Makamev tua m’gjuejti udha Prej lodhje t’jetës frymë me marrë Lodhjen sall ma shtojka mungesa Kur ti s’je këtu tuj kanë i gjallë N’venin tan u ula me mall Për me marr nji troh frymë
Shumë e dertin ma gjuejti dynjaja N’thesin e zbrazun t’mrensisë Ashike gjoja po i tham vedit, ama Zemrën e kam n’klimë t’mërzisë N’mahkeme n’mallit m’barti dynjaja Fjaltë m’burgosen nuk m’bajnë dëshmi Prangat e mallit s’ka
M’gjujeti ashku n’qiell t’mallit Mungesës t’jarit n’tokë m’ka zbritë Ma troshiti ashkun mungesa Ia mblodha troshat ia qita n’sitë Nisa me sitë n’sitë t’zemrës Ashkun për njat temin mashuk Me i ra poshtë rrjetës dynjallaku
Stinëve t’mallit degët m’janë tha Prapë stinëve t’ymydit lule m’kanë çelë Sy e zemër m’u ngrinë n’acar t’vetmisë Larg syve tu m’beta pa dritë, mbeta pa diell Vakti te unë ma ndryshe rrjedhë Si vargu
Keshi dhe kjaj me veten tem Çudi! Ai që t’ban me ndje Ai ndjenjat t’i tremb Ditët vijnë e shkojnë tuj na shoqnu N’udhën e lotëve dijnë me udhëtu veç ata që kanë dashunu Pranë