Liria ka kuptim,të jesh i pavarur,të mos nënshtrohesh,… të mos jesh vetëm,të kesh miq,të jesh pjesë e natyrës,e tokës, e diellit, e hënës,e yjeve, e luleve, e kafshëve,e shoqërisë, e shtetit, e mirëqenies,të jesh demokrat,dhe
Shkrova një vjershë të vogëlE botova n’gazetëÇ’të shoh t’ nesërmenTezja VioletëPastron xhamatMe po të njëjtën fletëDritaret mbajnë erë poeziDielli tha me bukur u rriShkrova një vjershe të vogëlE botova në gazetëÇ’më panë sytë e miNë
Rruga për në shkollë më sjell shumë gëzimEdhe pse orët e mëngjesit janë turbullimëtë mëdhenjë e të vegjël të gjithë nxitojnëDisa për punë e disa për në shkollë Rrugës takoj shokët e shoqet e klasësRecitojmë
MALLIKur ikëtEdhe zemra iku menjëherë.Thuhet: s’jetohet pa të!Qenkam përjashtim atëherë. PA JUDhimbjaqe shumë e madhe,ndaj e kthevanë dashuri për jetën. TRI STINË MË KANË MBETURPranverën ia fala lirisë,Lirinë ma ruani nga zjarri!Në mall pranveror kur
Mora fletoren. Dola në luadh. Rrezet mëngjesore, të bardha e të lehta, më përkëdhelnin. Shelgjet sikur më përshëndetnin me duart e blerta. Po mendoja se çka të shkruaja. Çka të fusja në tregimin që doja
Doli numri i parë i revistës “Uji” për fëmijë. Në këtë numër gjenden krijime nga autorë që lanë gjurmë në letërsinë shqipe për fëmijë. Ky numër përmban ajkën e krijuesve për fëmijë. Si redaksi, jemi
Pranë vetes dua të të mbaj, edhe pse çdoherë me bën të qaj. Më quajtën pa fat, më ndëshkuan duke më vrarë, që linda në një tokë plot ar, ani pse askush nuk të meriton
Kosovë, vatani jem i shejtëQefin m’u baftë flamuri ytNuk ma ndrrojnë dashninë për tyEdhe po t’ma qesin lakun n’fyt Ta du fort kaltërsinë Që flamuri yt ma kaBekohet copa e bezitKur harta e artë qëndiset
Titanët kanë atmeS’asht ky nji mitAta lindën e u përndritën Në tokën që jep përjetësi Rrezet e diellit në tokë lindinS’asht aspak çudiAjo tokë shndrit botënAsaj ia falë madhështinë Dashtunia në tokë ka folenëKjo asht
Dëshmorët tanëDerë në varre kanëFrynojnëKur ne frymojmëVeç s’vdesinS’vdesinKur ne vdesim Përherë luleve u hedhin ujëMaleve nxjerrin bagëtinëLartë ngrisin flamurinDhe prehen në varre prapëKur shohin diellin, kur shohin diellin Dëshmorët tanëDerë në varre kanëE kaherë Kaherë