Mora fletoren. Dola në luadh. Rrezet mëngjesore, të bardha e të lehta, më përkëdhelnin. Shelgjet sikur më përshëndetnin me duart e blerta. Po mendoja se çka të shkruaja. Çka të fusja në tregimin që doja të thurja. Në fillim, thashë me vete, po shkruaj për lulen e vogël, të rrumbullakët. Ajo duket si zile e vogël, e argjendtë. Kur fryn era, ajo luhatet dhe, atëbotë, i gjason lundrës së vogël, të bardhë. Kështu, gjersa mendoja për lulen, dëgjova një zë. Dikush ishte në rrezik. Kërkonte ndihmë dhe bërtiste:
“Ndihmë!… Era po më luhat… Nëse rrëzohem nga kjo lartësi, kushedi se çka do të ndodhë. Toka është e thatë. Mund të më thyhet ndonjë këmbë…
Ndihmë!…”
A thua kush ishte?
Ktheva kokën andej. Ç’të shoh:
Një milingonë e mjerë kishte hipur mbi një fije bari. Mu në maje. Era e luhaste sa andej, sa këndej. Veç sa nuk rrëzohej. E përkula fijen e barit bashkë me milingonën gjer afër tokës. Atë çast ajo zbriti. Fija e barit ngriti kokën sërish përpjetë.
“Të falemnderit!”, tha milingona, duke fshirë djersët e ballit, ca sumbulla
të vogla e të vakta. “Të falemnderit, o njeri, që më shpëtove… Nuk di me se ta shpërblej këtë mirësi?…”
“S’ka nevojë për asgjë…”, u përgjigja unë. “Jam i lumtur që qëllova këtu dhe munda t’ju ndihmoj…”

“Por, së paku, eja gjer te pallati im! Atje do t’ju shohë farefisi im…”
“Mirë”, i thashë milingonës. “Po vij.”
Në të dy anët e rrugës gjendet vargu i mështeknave, që, nga larg duken si princesha të bukura, me fustane të bardhë e flokë të mëndafshtë.
Ajo u nis përpara. Unë e ndoqa pas. Udhëtuam bukur gjatë. Nëse nuk gabohem, tridhjetë kilometra bubu-rrecash. Kjo ishte një largësi e madhe, afër dymbëdhjetë hapa! Kur arritëm në një kthesë, njëfarë buburreci po i grishte kalimtarët.
“Çfarë shet ai buburrec?!”, e pyeta milingonën me një kureshtje të madhe.
“Gazetën e sotme”, tha ajo e qetë.
“Si, edhe buburrecat kanë gazetë?!”, e pyeta i habitur milingonën ?
“Si s’e ditke!”, tha milingona. “Del çdo ditë. Herët në mëngjes zënë të shiten me mijëra copa. Shpërndahet në të gjitha anët. Çdo buburrec e lexon me ëndje. Në të lajmërohet për ngjarjet më të rëndësishme. Ja, edhe unë po e blej një.”
Milingona e nxori një qindarkë prej xhepit të saj. Ia zgjati buburrecit dhe mori gazetën. Filloi të lexonte me radhë, nga faqja në faqe:
“Lartmadhëria e tij, Mustaku, Mbreti i Buburrecave të Zezë, do të vizitojë shtetin e madh e të fuqishëm të Thneglave të Verdha. Ai do të udhëtojë me aeroplan. Aeroplani i tij është një gjethearre e rënë. Përveç mbretit, në atë aeroplan mund të hipin edhe bashkëpunëtorët e tij më të ngushtë si edhe ca përcjellës. Dita e saktë e nisjes nuk dihet. Por një gjë është e sigurt: ata do të nisen kur të fryjë era e jugut. Ajo, si dihet, e lëviz aeroplanin e mbretit dhe do ta dërgojë në shtetin e madh e të fuqishëm të Thneglave të Verdha…”
“Edhe pesë ditë mbushen plot dhjetë vjet kur buburrecat e zezë shënuan fitore të lavdishme. Ata mundën ca thnegla të murrme që kishin sulmuar kështjellën e tyre, duke dashur të pushtonin pallatin edhe të rrëmbejnë

gjithë pasurinë që kishin brenda, por e pësuan keq. Gjysma prej tyre
mbetën të vrarë. Të tjerët që shpëtuan, ikën të frikësuar dhe u zhdukën si
të mos kishin qenë fare.
Me rastin e dhjetëvjetorit buburrecat e zezë do ta festojnë këtë fitore
heroike. Flamujt e tyre do të valojnë me atë rast në çdo shesh…”
“Mbreti i brumbujve, Grykësmadhi, dje ka dalë nga spitali. Sigurisht është
bindur se nuk duhet të hante dhjetë dardha e të pinte tri fuçi me verë për
një natë…”
“Një buburrec dje hipi mbi një kërpudhë. U rrokullis mbi të, hodhi valle
gjersa u lodh. Pastaj pyeti: Oj kërpudhë! Përse nuk ecën, po rri vetëm në një vend?”

Po a nuk e sheh se kam vetëm një këmbë…”, u përgjigj kërpudha.
“Uh, njëmend!”, – tha buburreci dhe kroi kokën…
Milingona lexoi edhe gjëra të tjera. Dikur u nisëm kah pallati i saj. Atje na pritën me mijëra milingona të tjera. Sapo e kuptuan përse kisha shkuar aty, zunë të më falënderonin, duke brohoritur lëvdata. Më lutën të hyja brenda, por u thashë se nuk kisha kohë. U përshëndeta dhe u ktheva në shtëpi i lumtur.
Tregimi kishte lindur tashmë.