Dëshmorët tanëDerë në varre kanëFrynojnëKur ne frymojmëVeç s’vdesinS’vdesinKur ne vdesim Përherë luleve u hedhin ujëMaleve nxjerrin bagëtinëLartë ngrisin flamurinDhe prehen në varre prapëKur shohin diellin, kur shohin diellin Dëshmorët tanëDerë në varre kanëE kaherë Kaherë
O atdheu ynë i dashurTi je drita e lirisëNë tokën tënde të bekuarErdhi dita e pavarësisë O atdhe mbushur me luleLulëzofshë për jetë e motNë qiellin tënd mbushur me yjeNe fëmijët gëzojmë sot Klasa 3,
Zhytje në detin e Mesnevisë- Mevlana Xhelaluddin Rumi Përktheu nga turqishtja: Fatijona Bajraj Një mizë ishte vendosur sipër grumbullit të mbeturinës së kashtës që gjendej në një pellg të fëlliqur. Sipas mendjes së saj pellgun
Ti dhe unë u takuam,Në tehTë tokësQë erdhëm për ta shpëtuarNga zemërimi,Nga urrejtja,Nga zjarri,Nga plumbat,Nga vdekja.Ti dhe unë u takuam,Mbi shpresatE syve të femijëvePa lotëTë frikësuarNga makthetE dimrave të ftohtë.Ti dhe unë u takuamMbi sekretetE
Si tren i vonuarKthjelltësia e mendimeve na godetPër jetëshkurtësinë e kohës së kaluarNë reminishencë na bërtetTrenin vonë e shohimI shkreti është aty tërë kohënNe shohim jashtë dritaresPa e ditur se ku ndodhemiMundohemi ta zëmë tërë
Unë, do t’vi si n’takimin tonë t’parë,Do vishem përsëri me padijen tem për dashtuninë, Ashtu kryeneçe, e vendosun për mos me ndryshu! Do buzëqeshi vazhdimisht, si atë ditë,Do rri në rreze t’dillit e do t’digjet
N’kit natë t’fillim vjeshtesGjumë s’kam N’oborrin e shkretum nga vjeshtaNji drandofille e vetmueme ka mbet Ah, ju erna t’vjeshtësFryni sa t’doniUragan banuLuftone edhe drandofillen e vetmueme n’oborrin e shkretëE si tana lulat edhe atë zhdukne
Nëse një ditë dikë do dashurosh,dashuro atë që ngjyrën tënde të preferuar e di dhe kafen si e piDashuro atë që e do mënyrën se si ti buzëqeshdhe bën gjithçka për të të bashkuar me
Në letrën bosh, pika zuri vendMbas bismilahit, Lejlaja u përmendDhe sapo u shkrua emri i LejlasëLetra bukurinë ia mori dynjasëKush me dashuri dëgjon dhe shehFjalët e Mexhnunit menjëherë i njehKur boja e lapsit përzihet me
Me dhemb shpirti e nga dhembja nxjerr lot e ofshamëNuk duron kjo zemër të jetojmë të ndamëDua të ndez flakë të bujshmeE në zemren tande të mbetem nji vullkan që lë gjurmë të pazhdukshme. Premtimet