Ti dhe unë u takuam,Në tehTë tokësQë erdhëm për ta shpëtuarNga zemërimi,Nga urrejtja,Nga zjarri,Nga plumbat,Nga vdekja.Ti dhe unë u takuam,Mbi shpresatE syve të femijëvePa lotëTë frikësuarNga makthetE dimrave të ftohtë.Ti dhe unë u takuamMbi sekretetE
Si tren i vonuarKthjelltësia e mendimeve na godetPër jetëshkurtësinë e kohës së kaluarNë reminishencë na bërtetTrenin vonë e shohimI shkreti është aty tërë kohënNe shohim jashtë dritaresPa e ditur se ku ndodhemiMundohemi ta zëmë tërë
Unë, do t’vi si n’takimin tonë t’parë,Do vishem përsëri me padijen tem për dashtuninë, Ashtu kryeneçe, e vendosun për mos me ndryshu! Do buzëqeshi vazhdimisht, si atë ditë,Do rri në rreze t’dillit e do t’digjet
N’kit natë t’fillim vjeshtesGjumë s’kam N’oborrin e shkretum nga vjeshtaNji drandofille e vetmueme ka mbet Ah, ju erna t’vjeshtësFryni sa t’doniUragan banuLuftone edhe drandofillen e vetmueme n’oborrin e shkretëE si tana lulat edhe atë zhdukne
Në melodinë e heshtjes do të të kujtoj veç tyZemra mund të të dojë, edhe kur s’të shoh me sy E vetme, por jo pa ty, shfletoj librin,dhe ndiej aromën tëndeqë më drithëron shpirtin. Në
N’kit mejhane ashkuMej dertet m’bahen Kadeh dehje heshtjaMeze lot që n’faqe m’thahen Vargjeve t’derdhuna n’fletëNgjyra iu asht zbehErë shkrum malli lëshojnëN’mungesë t’ftofta dhé Frymën e përmallimit s’mun e majNeji jem m’vajton dertliN’ven t’ofshamës qe prej