Munesh me quejt çudë, e pamundshme e fantaziI çmendun munesh me m’thanëQueje e quem si t’dueshPo unë, me abstrakten jam takuE takova ambëlsinëAjo frymonte n’tanen buzëqeshjeE takova dashtuninëNjat dashtuni që leu n’takimin tonë t’parëE takova
Keshi dhe kjaj me veten temÇudi!Ai që t’ban me ndjeAi ndjenjat t’i trembDitët vijnë e shkojnë tuj na shoqnuN’udhën e lotëve dijnë me udhëtu veç ata që kanë dashunuPranë kapenxhikut t’udhëve të miaRoje e patrembun
Mungesa jote m’ka lanë t’ngratëVaji im, vaj fukarajeJo për skamjen, po për ty nanëXhenet i asaj bote dhe i kësaj dynjajeMë dhemb mungesa sa ma s’kaKy shpirti im krejt m’asht thaDue përditë më t’përqafuE di
N’avli t’xhamisë t’shehrit t’vjetërKafshatat e muhabetit m’i ngjyjte n’ashkMa ushqeve shpirtin e lodhun me toTuj ta ndje praninë e syve deri n’ashtNëpër sokaxhikat e mahalles t’vjetërM’rrefeve sikur n’njimijenji netHiqajet e hallkut që t’mbarun s’kishinM’zhyten thellësive
Makamev tua m’gjuejti udhaPrej lodhje t’jetës frymë me marrëLodhjen sall ma shtojka mungesaKur ti s’je këtu tuj kanë i gjallëN’venin tan u ula me mallPër me marr nji troh frymëNisa m’u ngulfatë prej mallitNuri i
Në Ditët e mia të bukura, në shpirtin tim që këndon elegjiKërkoj një shfaqje nga Qenia, në peizazhetUnë endem, në lot, frika më pushton,Ndikojnë yjet mbi mua – sa për ta shtypur frikën.Sa keq, nuk
Më mbron nga shëmtia dhe e keqja,Më bart në thellësi ku pak kanë shkuar më parë,Më fut në zemrat e miqve, t’i lexoj mendjet e tyre.Më zbret në tokën e të vdekurve,T’i pyes ata për
Gazeta Epoka e re, gjatë raportimeve të veta u jep hapësirë fjalëve të huaja. Këtë e vërejmë qartë edhe në shkrimet e botuara të kësaj të përditshmeje të pavarur, me nr. 4 059. Nga kjo
Tregimtari modernist i Sabri HamititStudiuesi, ligjëruesi i letërsisë moderne shqipe Sabri Hamiti (1950), në veprën e tij Letërsia moderne, s’ka se si të mos e trajtojë në librin e tij, edhe modernistin e parë apo
Buka e nanës është më e mira. Padyshim, më e ëmbla nga të gjitha duart e njerëzve të kësaj bote. Nëse sot këtë ditë e ke kaluar në pikëllim e brengosje, kujto çastet e bukës