Shkruan: Metin Izeti Afërsia me Krijuesin dhe tharmin e ekzistencës ka qenë dhe vazhdon të jetë synimi kryesor i poetëve shpirtnorë në të gjitha hapësirat botnore. Shpirti i poetit të sinqertë vuan për ta gjetur
Sprovë asht kjo pra, zemra e peshkut dashtunohet n’shkretinë. *** Kur jam larg jarit pranverës, Çka m’duhen kopshtet, çka m’duhen gjelbërimet? *** Pse po rritesh tuj u lavdnue?! A nuk asht lindja jote nji pikë
Xhehenemi nuk asht vendi ku djegni, por asht vendi ku kërkush nuk e ninë që djegni. *** Guha që flet asht shkatërrimi i zemrës që heshtë. *** Litari i ekzekutimit asht miraxhi i ashikut. ***
Nxehtësia asht prej zjermit jo prej saçit Qerameti asht prej kresë jo prej taxhit Çka do që lypë lype n’vete Jo në Kuds, Haxh e Mekke *** Mos e the zemrën e kërkujt Mos dil
Errësina prej dritës, rrena prej t’vërtetës ik Dielli edhe vet po t’asht përreth banë dritë Mos u mërzit, vetmia asht kaderi i t’vërtetave Sorrat me plimin e tyne, shqiponja vetun fluturon.. *** A ka ma
Nata asht e errtë Dallgtë t’tmerrojnë Turbina asht e frikshme Çka e kuptojnë hallin tonë, ata që n’breg janë *** S’ka asnji udhë që fund nuk ka. *** E kem qitë kryet n’pragun e t’dashtunës,
Insani asht nji pikë gjak e njimijë shqetësime *** Nuk jam nji që s’e dallon hallallin prej haramit… Me ty vena asht hallall, pa ty uji asht haram.. *** Lidhjen me njerëzit mbaje njëjtë si
Nëse lyp ditë e natë e nuk munesh me gjet, nuk ka hup ajo që ti je tuj e lyp po n’mrensinë tane ka mangësi. *** Kur n’dhimtë t’zhytesh ti në tanësi Ki me dalë
Namazi e agjënimi bahen kaza, po koha e jetës tem që m’kalon pa Ty, kaza s’ka. *** “Për mos me pre gishtin e tij (myftiu) ikë nga drejtësia e Hakkut Ndërsa unë Nesimi si ashik
Bjeshkës i bjen, e ban hi Zemrës i bjen, e ban udhë Sulltanave u bjen, i ban robër Thelb urtësie asht dashtunia *** Mos e the zemrën e dostit, Se s’ka ustah për me e