zhvesha kujtimet me këmishën e bukurPër festë vetë e zgjodhaI përqafova kujtimet një nga njëMalli e gëzimi më ikën me zhgënjiminKujtimet u zhdukën morën arratinëLutem të mos më kthehen kurrëKënga magjike e shpirtit timFilloi të
Nata është e shkurtër përpara kësaj heshtjeje të gjatë zemra është e qetë dhe zhurmën e ka lënë duke u derdhur jashtë Do ta mbaj në duar gjithë durimin që kam kërkuar Do ta ëndërroj
Të deshaas vetë nuk e dita pseas sot nuk e di Befasisht Vrima e Zezë u mbush me dritëhapësira u çel brenda masëskoha filloi të numërojë hapat bota pastaj u krijua rastësisht pastaj edhe unë
Antiheronjtë që ulen çdo dite në tryezën timedinë të shkruajnë para mejenga një novelë me heroizmaedhe pse ireale dhe të padeshifrueshëmklima që shpërndan prania e tyre është e dukshme Secili nga ta vjen nga dikudhe
Kur m’ ra flaka joteIsha pyll i rrallë për fatPemët ishin larg njëra tjetrëse gjuhët e dheut ndërmjet tynefiknin kollaj gjuhët e flakëve tuaÇka nuk ishte pemëu shkrumbue.Për muaj e muej erdhi era tymPërzhitja ma
Përkushtim për dajën tim Pyes habitshëm a shkove për të mos u kthyer kurrë?!Shkove, por dhimbja nuk pushon dot, sepse ka ende shpirt në ne.Shkove e të mbuloi ai dhe i zi, por fryma jote
Shikoj si vajtojnëmbi varreNdërkohë mua më qeshet me lindjet e tyrePetkat e zezandër gurët e bardhë të mermerit rëndonin mbi qefinëLutjet mbi mua i bëninGjersa Këpucët shkelnin sipër kufomaveNë shoqëri me të vetmuaritmbeta Se të
Po ne ç’jemi tani, ç’mbetëm?Një qiell i grisur pa hënë,që ra në humnerën e harresës? Ne s’jemi, s’bëhemi dot mëEdhe sikur zemra e një fëmije,të qepë me ëndrra qiellin e grisur. Ne ishim, mbetëm dhimbje.Si
Pres, do pres derisa do vdesDo pres derisa dhe pritja te thotë “Prit!”Do pres deri tek një shpresëAi shkëlqim vazhdon të me dehë dhe më nxitDo pres, shumë do presDerisa nga dehja mos t’i hap
Eca mbi zjarrin e kohës,Në greminë rashë, U dogja nga dëshmia e rrejshme,Më quajtën skllav, Të fala ty,Edhe pse gjakun ma ke nxi,E kuqja ngeli Lule Bozhuri,E unë të fala ty, Mbi flatrat e mia,Akullnajat