NORA LOKAJ-PARADOKS
Hija jeme mbytë në nji fotografi pa ngjyragërryen kujtimet, andrrat e zhuritunae tisi i bardhë i flokut rrudhat e ballit i mbulonpor jo vetminë që konak n’shpirt i banNë nji fotografi pa ngjyrashoh nënshtrimin syqorr
DALINË ARIFI-RRI NEMI
Zgjodhëm rrugët e vegimitMbi kurorën e pendimitIkëm.. u fshehëm në gënjeshtërT’ia dinim për njëri-tjetrin nuk deshëm.Rri n’meni kujtueA nime t’kam lodh tuj t’dashunue?Tuj t’dasht a nime t’kam venit?Që s’u banëm bashkë një ditë.Shkoj përtej andrra
BLERINA TËRBUNJA-TË KAM HARRUE PAK
Të kam harrue pakstinën e dimrit e kam lanë me shkuepa ja qëndisë me borë kurorën dashnisëe me marue me frymë fronin e dielltëpak të kam harruepërtej qiellnash kam ikë shpirtine topitun në mirazhet e
BLERTA FERIZI KRASNIQI
Se s’ka njeri n’këtë jetëQë me hanën derma s’ka ba,Edhe nëse zgjidhje s’ka gjetëHallet, hallet me tà ka ça!Oj hanë!a me ça dert me nanë,a me mbajt veç me ty k’ta?se çka po i thàm
BLERTA FERIZI KRASNIQI
A e keni pa si buzëqesh hána kur krejt i hedhin sytë nga ajo për t’pa fytyrën e saj..Nj’ashtu ndihem unë kur sytë e tij plot dritë, ndeshen rrufeshëm në fytyrën time..S’ka dritë që ta
BLEARD MEHA-LE T’I KTHEJ DIKUSH YJET PËRMBYS
Le t’i kthej dikush yjet përmbysMe kamxhikun e ëndrrave të shpërthyeshmeTë qëndisura kaherëN’borë e diellN’symbyllje a n’agimMeteorët mos të njohin grusht toke-Vetëm gjoks sokolianVetëm sy kallur me shpresëMe buzëqeshje-burim i tyre: dhimbjaSe boll bariut delja
FATMIR MUJA-KUJTIMET NUK VRITEN, POR KUJTIMET VRASIN
Tani që qielli i shpirtit copëtohetE hana e gjakosur nga malli ndahetEdhe po u mbushën krejt detet me lotGjynahu i mungesës më nuk mund të lahetSexhadet ndiejnë mall ta takojnë një ballëMall ka trëndafili për
LULZIM TAFA-VDEKJA ÇON FJALË
Unë do të vritem në këtë luftëpër secilën sumbulltë xhamadanitdo të marr nga një plumbdhe secila pikë gjakudo të bëhet sumbullnë këmisha dhe xhamadanatë ushtarëve e kapedanëvetë mi. /RevistaUji-VII/
LULZIM TAFA-METAFORË E PIKËLLUAR
Në mes të lulevelule e parë që vyshketkopshti im i rinuarNë mes të rrugësfëmija më kryeneçLiri ose përgjakemi.Në poezirime që s’lidhetmetafore e pikëlluar.Në tufën e deleve të bardhadele e zezëfurtunë e Llapelits’më tremblot, vaj e
ALBIN MEHMETI-TI…
Unë kam pasuni si qiellaQiella ka diell e ka hanëUnë i kam sytë e buzëqeshjen tandeUnë kam pasuni si historiaHistoria ka data triumfi e lavdieUnë e kam atë ditë vjeshte t’parëUnë kam pasuni si atmjaAtmja