
PRANVERA QERIMI-MJEGULL
Mjegulltymi e zjarriNa kish rrethuArmët në dorë i kishim marrE armikut vendosëm me i ba ballëFëmija pyeste: nënë ç’është ky tym i zi?Duro çupa ime se po vjen era Liri.Nënë ç’janë këta topa që po
Mjegulltymi e zjarriNa kish rrethuArmët në dorë i kishim marrE armikut vendosëm me i ba ballëFëmija pyeste: nënë ç’është ky tym i zi?Duro çupa ime se po vjen era Liri.Nënë ç’janë këta topa që po
Në çastin kur gishtat e lodhjesm’i mbyllin qepallatduke më kthyernë një udhëtare gjumiunë hyj në rrugicat e heshtura të pyllittë ëndrravetë takohem me të shkuarënme vitet e pafajësisë dhe naivitetit timme sekretet intimeqë ne atëherë
Në ato perëndimet e mia ti vjen pa u ndjerëMë avitesh e m’dëfton shumëçka kjo botë mbanë Më prek mbi supee pa zë më thua “sabër” e dashtunNë gjysëm perëndimeti veç shikime më fal Më
Me pasë mujt’m’i mbledhë krejt hijetqë trupat i kanë veshëmos me randu diellinMe pasë mujt’m’i zbritë t’gjithë yjetqë bashkë me hanënjanë rroba për qiellinMe pasë mujt’me zhba çmendinëbrenda njeriutndoshta kishin lindë mendime…
Nuk e di pse një zë të fshehur e dëgjojca fjalë që s’u thanë kurrë,për pranverën që iku,e asnjëherë më nuk erdhi.E tani eci nëpër rrugët pa emër,drejt një vendi pa adresë!Diku larg,për t’i gjetur
Ndonjëherë jam këngëTelave të kitares, ndjenjën këndojGrykës së KaçanikutZgjoj malle të fjetura, të mos vdesin.Ndonjëherë jam dhimbjeDejeve më pikon plaga, elegji vajtojLargohen kore dhimbjesh, gjallë mbesin.Ndonjëherë jam ëndërrNatën udhëtoj qetas, ëndrrat ëndërrojNë krahët tua shtrihem,
Asgjë nuk punon të dielave,përveç zemrës sime për ty.*Natën e mirë dashuri!Sa të dua, edhe ende më duket pak.Unë ende dua që mëngjesin tjetërtë të dua më shumë se këtë mbrëmje.*Kam filluar të brengosem,Se ndoshta