
Udha e lotëve-Ferdane F. Sahiti
Keshi dhe kjaj me veten tem Çudi! Ai që t’ban me ndje Ai ndjenjat t’i tremb Ditët vijnë e shkojnë tuj na shoqnu N’udhën e lotëve dijnë me udhëtu veç ata që kanë dashunu Pranë
Keshi dhe kjaj me veten tem Çudi! Ai që t’ban me ndje Ai ndjenjat t’i tremb Ditët vijnë e shkojnë tuj na shoqnu N’udhën e lotëve dijnë me udhëtu veç ata që kanë dashunu Pranë
Ftohtë!asgja nuk m’ngrohë ma As rrezet e diellit në mes të gushtitAs drita e hanës nuk e ndriçon natënPa shije!Asgja nuk m’shijonAs buka e gatume erën ma t’njejtë s’e kaAs magjia nuk ka atë manaPa
Asht e plotë si hana E ngohtë si dielli Asht e thellë si deti E naltësi ka si qielli Ajo asht nana jem Muza e jetës tem E përmenda hanën, nanë Se nganjëhre me duken
Përktheu: Fatijona Bajraj UNË ÇDOHERË TË MENDOJ TY Unë çdoherë të mendoj ty Përgjatë imagjinatave të pafundme Unë çdoherë të mendoj ty Yjet rrëshqasin nga lart Ngjyrat shkëputen nga nata Zemra ime rrjedh lehtas Unë
Përktheu nga turqishtja: Fatijona Bajraj Në fushën e Bursës ngadalë po zbret pranvera. Jemi dy shokë të internuar. Kur dalim nga shtëpia në të cilën qëndrojmë me qira, shkojmë dhe vijmë duke u dridhur rrugës
Përktheu: Fatijona Bajraj Nëna ime në të katërmbëdhjetat u bë nuse, në të nëntëmbëdhjetat u bë kurban. Nëna ime e bukur, që kishte buzëqeshjen si shkëlqim dielli, u ther me thikë para syve të mi,
Përktheu: Fatijona Bajraj Në kafene u dëgjua një goditje shpulle, shkllap. U ndal gjithçka, tallva, domino, loja e letrave dhe bisedat. Kokat u kthye kah tavolina prej nga u dëgjua zëri i shuplakës. Ai i
Përktheu: Fatijona Bajraj Njëri quhej Reshid, tjetri Durmush. Reshidi ishte shtatgjatë, i hollë, Durmushi ishte i shkurtër dhe i trashë, aq sa t’i thuhet topolak. Ishte pranverë. Kishte rënë shi. Në tokë mbizotëronte një ditë
Përktheu: Fatijona Bajraj Një mbrëmje, kur u kthye nga shkolla, Rasimi gjeti një zarf që kishte ardhur në emër të tij. Brenda zarfit ishte një letër e zbukuruar me lule, në të cilën shkruheshin këto