A ka ndonji vend në tokë që ka mbetë i pabanuem me shqiptarë? – pyeta, ma
fort tue dashtë me e pyetë veten. Depresioni që i rrodhi prej syve, m’u duk
sikur ra në pellgun e kafes që e gjerba.
-Po ka! – më tha.
Ishte diçka që nuk e prita.

S’asht e mundshme, ku asht ai vend?Xhenneti! – tha dhe u zgërdhi në të thatë, se në fakt, sytë i lotuen.
Mue më erdhi me qeshë. Aty kurrë s’ka me pasë!
-Pse?Paj, rrencat nuk hyjnë aty.
Në kafeteri u hapërdanë tingujt e kangës ‘I need a dollar’, interpretue prej Aloe
Blacc. Nën atë dehje dëshpëruese kundrova kryet e tij prej gjeniu të vdekun.
Kudo tjetër, thashë me vete, emni i tij kish me u përmendë gjatë. Xhaketa e tij
e vjetër, e zbardhulët nga lamja e shpeshtë, tehet e jakës së këmishës së brejtun
dhe rrudhat e shpeshta në qafën e djegun prej rrezesh dielli e përtha prej ernash
të forta, ma forcuen bindjen. Njeri i ashpër, për kohë të ashpra.

Dje e mora përsipër me ia ble Arjanës nji palë këpucë të reja, po tue dalë, më
shkoi ndër mend që kovja e bunarit asht shtjerë. Bleva nji kove të re dhe ia
sigurova nji palë këpucë të vjetra, po të mbajtuna mirë, çikës sime. Por, duelën
të padobishme me gjithë gëzimin e saj të madh, për shkak të numrit, që ish ma
i vogël se përmasat që i shkonin për kambësh. Po rritet shpejt mik, edhe atë
para syve të mi, e unë nuk po e shoh!
Kur u ktheva, ata të KEDS-it po e këputnin për herë të dhetë linjën elektrike
për te shpia ime. Nuk bëzana. Ndonjanin prej tyne e kam marrë me dhetë euro
me e rilidhë në mënyrë ilegale, po ka shekuj që s’kam mbërritë me fitue ndonji
kacidhe, prandaj… Nejse, u ktheva në shpi dhe punën e parë që e bana, shkova
me e lidhë koven e bunarit me konop. Thashë, kanë mbetë pa ujë.
Gjerbi pak kafe nga filxhani i tij, mori frymë dhe vijoi risht:

Arjana më duel para, ia dhashë këpucët me i provue. Grueja hapi perdet e
dhomës së ndejës, më pa ftohtë. Shekujve të fundit po flasim pak me njanitjetrin. Arjana duel ma vonë me lot në sy dhe ma dha lajmin e hidhun se
këpucët nuk po i banin, po megjithatë, m’u lut mos me i kthye. Heshti pak.
Rrudha të imta nën kapakët e syve. Rrudha në ballë. Bulëza djerse.
Më tha:Babi, mos i kthe, kështu due me i mbathë, me ua tregue shoqeve në shkollë!
Kovja më ra n’bunar bashkë me gjysmën e konopit të kalbun që u këput.
Gjerbi kafen dhe shtoi si për fund të bisedës:Krejt i shita, po e di që i kam shitë me çmim të lirë. Due me ikë larg dikah,
kahdo. Në nji vend ku nuk ka shqiptarë.
-Në Xhennet?
-Haha, po se unë nuk jam shqiptar! – shtoi tue qeshë, kësaj radhe me gjithë
zemër.
Dy javë ma vonë më erdhi lajmi pikëllues që kish ndërrue jetë diku në kampet
hungareze për të ikunit. I pikëlluem, thashë me vete se jeta s’qenka veçse nji
kangë e trishtë.

/RevistaUji-9/