ALBINA OSMANI – NDJENJË E PAMBARUAR
Kjo ndjenjë kurrë nuk do te ketë mbarim
Ndjenja e dëshirës per te dëgjuar edhe një herë
ca zhurma që kanë ikur me kohë nga veshi im.
Personat qe i dua, i njoh nga hapat,
i njoh nga hapja e derës, nga mënyra si hyjnë brenda
E zhurma e ca hapave që nuk i degjova më,
sot po më mungon me shumë.
Nuk e di, ndoshta edhe koha është e zbehtë
e po i ngjason ditëve kur ikën ata hapa
për të mos i degjuar më kurrë
Ikën për të na mbetur në kujtimet e jetës tsonë,
Iken sepse duhej të na mësonin
si të ia dimë vlerën njeri-tjetrit,
Ikën për të na e kujtuar se deshëm,
po nuk e shprehëm kurrë mjaftueshëm dashurinë,
Ikën e na mësuan si është t’i duash kujtimet
e ta duash gjumin kur të dashurit shfaqen ne ënderr
Ikën sepse Zoti i donte me shume se ne.
Iken sepse engjëjt nuk jetojnë ne tokë.