Kur Hanës i duel gjumi, qe natë. Bahet që kish fjet shumë, sepse nuk i kujtohej asgja, veç andrrës së çuditshme që e shihte çdo natë.
Tue qenë që terri e kish mbulue botën, ajo, fillimisht, u ndie e vetmueme, e ma vonë edhe e frikësueme. U ngjit mbi majet e kreshtave me kujdes dhe pa poshtë nji copë herë tan kureshtje. Po poshtë saj, re të denduna inatçore, ia mshehnin pamjen, si perdet e trasha dritaren, s’i mjegulla e dendun lumin, a si harresa kujtesën.
«Heeejjj!» – Thirri me za. Jehona e zanit të saj trazoi retë, tundi kunorat e pemëve dhe nalt në qiell çelën si lule yjet e parë.
«Ç’asht e dashtun?» – e pvetën. Dhe Hana, që ish ma e madhe se ata, ua ktheu tan mburrje:
«Juve nuk iu thirra, ju nuk më duheni!» – iu tha ajo.
«E po, ne deshtëm me u ba miqtë e tu.» – ia kthyen, thuej njizani.
«Për miq ma të vegjël nuk kam nevojë? Ikni!» – ua ktheu.
Mbas pak, heshtja mbushi hapsinën dhe terri pushtoi përsëri gjanat. Nalt në qiell, s’shihej gjurmë ylli. Hana ndjeu trishtim, vetmi e edhe frikë.
«Heej!» – thirri risht.

Qetësi.
«Heeeej! A asht kush?»
Nuk iu gjegj njeri. Nuri i Hanës, u zbeh. Ajo u përmallue për yjet e vegjël që ia zbukuronin kunorën qiellit. Në heshtje u lut.
Mbas pak, nji za, se di prej nga, i pëshpëriti:
«Hano! A don me hanue?»
«Po, due!» – tha ajo tan vaj.
«Shih në ty, kam vu nji pasqyrë, pastroje prej inatit, smirës e së keqes… dhe në te kanë me u përthye rrezet e Dritës…»
«E Drita, kush asht?»
Zani ma nuk u ndie. Iu kujtue se njëkit za, e kish dëgjue edhe në andërr. E kuptoi gabimin, ndaj me duer që i dridheshin e lau pasqyrën që e gjeti në zemër, me ujët e kroit kristal që iu shfaq përpara. Dhe shih, në at çast, rrezet e Dritës u përthyen aq mahnitshëm, sa e ndritën tanë hapsinën përreth. Besoni, edhe terri u frig.
Mbas pak, yjet e zbukuruen kupën e qiellit dhe poshtë retë u strukën në terrinat ma të largëta.
«A e dini miq, andrra jeme asht me ndritue!».
«E dimë, e dimë, ti je zbukurim për natë, llabë që ndritë, nji mike për udhëtarët e vonë».
Dhe njimend, ndërsa notonte qiellit e bisedonte me miqtë e saj, pa poshtë në udhë nji udhëtar që ecte pa drojë, si me qenë në pikë të ditës. Pak ma tej nji hutin këndoi kangën e tij tan lavdata për nurin e saj. Nji lakuriq nate, po ashtu… atbotë Hana e kuptoi që për me qenë njajo që donte me u ba, duhej vazhdimisht me e pastrue pasqyrën që e kish të mshehun në zemër, për me ba dritë, e mos me u ndie e vetmueme.