MUHIB KOZHANI-AJO QË DERI NË VDEKJE NUK MBARON

MUHIB KOZHANI-AJO QË DERI NË VDEKJE NUK MBARON

0 Comments

Duke ecur i vetmuar në rrugët e qytetit,
Me letrën tënde në duar, prej muajsh,
Me barrën e një kujtimi të vetmuar,
Fotografinë tënde të ndrydhur në duar.


Çdo ditë kaloj andej nga dera jote,
Shikimi çdoherë me mbetet në atë rrugë,
Duke mos e parë askë,
Duke e ndjerë prezencën tënde,


Fort përmallshëm ulem në karrigen tënde,
Një copë letër e një laps afër vetës,
E ashkun tem e nxjerr nga deti,
Dy tre vargje e një dy pika loti me ia shoqëru.


Këtu si krijesa të vdekshme që jemi,
Shumëçka herët në rini përfundon,
Ajo që deri në vdekje nuk mbaron,
Është ngjyra e lapsit tim, dediku Hënës

/RevistaUji-VII/