EKLIPS

Pse fytyra jote s’bën më dritë si dikur

Andej nga është drejtuar shikimi yt

Ka filluar të shfaqet një hije

Dikush po e mbulon pamjen tënde

Ndoshta po qëndron përballë pasqyrës

Çfarë shikon?

Duket një i huaj që nuk e njeh!

Mos u ndal, vështro…

Do ta gjesh eklipsin tënd

Kush gjithësisë ia humbi shijen

E nektarin e bëri të hidhur

Po ç’të gjeti që u bëre armik i vetes

E ndjenjat tua të prangosën

Hapësira u bë një burg i madh

Që nuk po mund të arratisesh.

Ngjan që krenaria të ka eklipsuar

Edhe pse qëndron në mesin tonë

Pandeh, që s’je duke jetuar

A të ka mbetur pak forcë

Që ta dëgjosh zërin tënd të brendshëm

I cili thërret pandalur

Mos më mbyt, më shpëto…

Nuk të kërkohet

Më shumë se mundesh

Asnjë gjë përtej qenies

Vetëm çlirohu nga robëria

Arratisu prej vetvetes.

***

VDEKJA QË LIND JETËN

Për takimin e fundit a je përgatitur

Ai nuk vonohet, në jetë vjen papritur

Ndërsa jeta të bëri ta harrosh vdekjen

Atë e cila i jep kuptim jetës

Por sado që përpiqesh e orvatesh

Nga vdekja s’mund të ndahesh

Edhe kur të duket që gjithmonë

Në këtë botë do ta jetosh jetën

Mos harro, se ke lindur me vdekjen.

***

MALLËNGJIM

Nuk e dija se dimrin e acartë

E sjell pranvera,

kur ti shkove në kohën

Kur s’kuptoja ç’është lamtumira

Asgjë nuk më mungonte

Se gjithçka përveç teje kisha,

vetëm të të shihja, kjo ishte dëshira.

Ç’më duket se më premtove

Që s’do të vdesësh!

Në udhëtimin tim

Të mos më lësh vetëm,

me mua të ecësh

E lindjet dhe perëndimet

Me mua t’i presësh

Edhe kur të shkosh,

në zemër të mbetesh!

Ëndrrat, këngët dhe ushtrimet

Në gjysmë i lam

Gjithçka në gjysmë,

por në mendje ende të freskëta janë.

A kanë kuptim buzëqeshjet

Nëse pas tyre loti fshehet?

Prezenca jote që i mungon syrit,

me zemër kur ndjehet?

I urrej lulet, sepse aroma e tyre

Nuk e largon më pikëllimin për ty

E urrej edhe dritën

Që na e mundëson shikimin,

se s’mund të shoh më me sy.

Shkove pa na përshëndetur,

ishim duke të të pritur

Nuk i jetova vitet që ecën,

ende se kuptova pse ke ikur.

Thuajse po hynim në pranverë,

kishte mbetur vetëm edhe një ditë

E që nga atëherë,

ty dhe pranverën, jam duke ju prit.

***

PREMTIM

Erdha në kodrën më të lartë

Për të parë se çfarë

Mund të më mësojë

I kam premtuar dikujt që deri atje

Ku retë takohen me tokën do të shkoj.

Mbi mua rëndojnë mëkatet e tua

Për të cilat unë s’kam faj,

Lulen nuk dua ta këpus

Edhe nëse i vetëm

Gjallë s’mund ta mbaj.

Por a mund ta zgjoj botën

E cila duke qenë zgjuar

E ëndërron veten fjetur,

Po të mos ishin fjalët qiellore

Gjithmonë do të mbetesha i etur.

Përpiqu që ëndrrën

Në çdo mënyrë ta kapësh

Por ç’vlerë ka ëndrra

Nëse duhet veten ta vrasësh

Për të marrë diçka që s’është e jotja

Gjithçka tënden të japësh.

Jo, helmi nuk e shuan

Etjen që të ka kapluar

Pesha e mëkatit

Sipër botën ta ka rënduar.

Ç’mu kujtuan fjalët e Aristotelit:

“Miku i mirë është një shpirt në dy trupa”

Ditët që vetes ia bëre të errëta

Askush nuk t’i bën të lumtura.

Edhe fjalët e Rumit:

“Ajo që kërkon, të kërkon”

Por i vetmi pushtet n’dynja

Është dituria, a po harron?!

Mbaje mend, kur je i ditur

Gjithçka në botë mund të kesh

Por pa dituri, me gjithçka tjetër

Asgjë mund të jesh.